Dē historiā Necronomicōn
H.P. Lovecraftis fābula in sermōnem Latīnum ā Logodaedalō versa
Fābulam prō Festī Omnium Sanctōrum certāmine indictō ā grege LLPSI vertī. Andreās Lodfrēdus Cucullātus opus ēmendāvit.
Al Azif, librī titulus verus, ab Arabīs ūsurpātur ad appellandum bēstiolārum sonum nocturnum quī etiam putātur esse daemonum ululātus.
Necronomica ab Abdullā Alhazred, poētā īnsānō, composita sunt, quī fertur Sanae in Arabiā Fēlīcī vīxisse sub calīfīs Damascēnīs circā annum Dominī DCC. Postquam Babylōnis parietinās et Memphis arcāna subterrānea vīsit, is sōlus decem annōs in Arabiae magnīs dēsertīs merīdiānīs, quae ab Arabīs veteribus Rub’ al-Khālī id est Plaga Vacua, ā recentibus autem al-Dahnā sīve Dēserta Sanguinea nōminantur et īnsuper ā lārvīs malīs arcērī atque ā mōnstrīs mortiferīs habitārī exīstimantur, dēgit.
Quī penetrāvisse in haec dēserta assimulant, iī multa mīracula et portenta, quae omnem fīdem excēdunt, narrant.
In annīs ejus extrēmīs Alhazred Damascum, ubi Necronomica (Al Azif) scrīpsit, incoluit, dē cujus morte aut exitū annō Dominī DCCXXXVIII multa terribilia repugnantiaque dīcuntur.
Ibn Khallikan, saeculō XII vītae rērumque gestārum scrīptor, fert clārā lūce eum ā bēluā aciem fugiente correptum esse et horribilī modō dēvorātum cōram multitūdine spectātōrum pavēscentī.
Dē ejus īnsāniā pariter multa trāduntur.
Vīdisse fābulōsam Jobar, columnārum urbem, et subter dēsertōrum cujusdam oppidī ignōtī vestigiīs invēnisse gentis antiquiōris quam hūmānae arcāna et annālēs probrōsōs asseruit. Fidem Musulmānōrum nīl morabātur, cum venerārētur deōs ignōtōs, quōs Yog-Sothoth et Cthulhu appellābat.
Annō Dominī CML Al Azif, quod inter illīus philosophōs aetātis aliquantum, etsī fūrtīvē, in manibus fuerat, clam versum est in sermōnem Graecum sub titulō Necronomicōn ā Theodōrō Philētā Cōnstantīnopolītānō. Id saeculum inpulit quōsdam investīgātōrēs ut cōnārentur opera dīra, cum ā patriarchā Michaēle improbātum et cremātum est.
Post haec Necronomica fūrtim sparsa sunt, sed annō Dominī MCCXXVIII in Mediā Aetāte Ōlāus Wormius in sermōnem Latīnum ea vertit. Versiō Latīna bis ēdita est: ēditiō princeps in saeculō XV typīs gothicīs expressa est in Germāniā, ut patet, secunda autem, fortasse Hispānica, in saeculō XVII. Utraque ēditiō notīs ūtilibus ad orīginem recognōscendam caret et ad tempus et spatium sōlum per indicia typōrum attribuitur.
Versiō Latīna omnium oculōs ad sē convertit, brevī enim posteā opus et Latīnum et Graecum ā Pontifice Gregoriō IX annō Dominī MCCXXXII prohibita sunt.
Archetypum Arabum Wormiī aevō āmissum est, ut ejus praefātiō indicat; et exemplāris Graecī nūlla vestīgia, quod Italiae in annum MD et MDL ēditum est, relāta sunt ex incendiō cujusdam virī Salemēnsis bibliothēcae annō MDCXCII.
Versiō Anglica Ioānnis Dee numquam typīs expressa est et tantum fragmenta manent ex codice autographō. Dē exemplīs Latīnīs cōnstat ūnum saeculī XV sub clāvī esse in Mūsēō Britannicō, alterum saeculī XVII Lūtētiae Parīsiōrum in Bibliothēcā Pūblicā. Ēditiō saeculī XVII in Bibliothēcā Widener Cantabrigiae Novanglōrum est et altera in Bibliothēcā Miskatonicēnsī Arkham et altera dein in Bibliothēcā Ūniversitātis Bonaëropolis. Plūrima exemplāria in occultō tenentur, et rūmor perstat ūnum saeculī XV esse celebrī praedīvitī hominī Americānō. Minor fīdēs habētur cōnservātiōnī exemplī Graecī saeculī XVI in familiā Salemēnsī Pickman; sī ita servātum, perditum est cum artifice Richardō Upton Pickman, qui ēvānuit annō MCMXXVI.
Liber īnfāmiā notātur ā potestātibus plērārumque cīvitātum, et ab omnibus ecclēsiīs.
Necronomicōn dūcit lectōrēs malōs ad exitūs.
Ē fāmā dē istō librō, quem paucī ē multitūdine nōvērunt, Robertus Villelmus Camerārius dīcitur trāxisse argumentum ejus fābulae novae Rēgis trabeā lūridā.